Gerakan solat hajat yang dianjurkan sebahagian pimpinan PAS untuk “membela” Datuk Seri Takiyuddin Hassan kini mengundang perdebatan besar dalam politik negara. Isunya bukan sekadar solidariti parti tetapi bagaimana unsur agama digunakan untuk menutup implikasi politik dan undang-undang akibat kenyataan yang tidak disokong dengan bukti.
Segalanya berpunca daripada dakwaan serius Takiyuddin di Dewan Rakyat berhubung “latihan di Masjid Rusila”. Dalam ucapannya, beliau mendakwa wujud satu kejadian membabitkan Agensi Penguatkuasaan Maritim Malaysia (Maritim Malaysia) di Masjid Rusila yang kononnya berkait dengan kegiatan mencurigakan.
Dakwaan itu kemudian turut dikaitkan dengan peristiwa hitam Memali 1985, seolah-olah ada percubaan menakut-nakutkan rakyat melalui kehadiran agensi penguat kuasa di kawasan masjid. Tuduhan ini amat sensitif kerana ia menyentuh isu keselamatan, institusi agama dan sejarah tragedi berdarah.
Pihak berkuasa dan pihak Masjid Rusila menafikan sepenuhnya dakwaan tersebut. PDRM serta agensi berkaitan mengesahkan tiada sebarang latihan atau operasi seperti yang diperkatakan.
Apabila diminta memberikan bukti, Takiyuddin tidak mengemukakan sebarang dokumen, rakaman atau maklumat rasmi yang dapat menyokong kata-katanya. Keadaan ini meletakkan Parlimen dalam kedudukan sukar kerana Hansard telah direkodkan dengan dakwaan yang berpotensi mengelirukan rakyat dan mencetuskan kegusaran keselamatan.
Di sinilah proses tatatertib Parlimen mengambil tempat. Menteri Dalam Negeri, Datuk Seri Saifuddin Nasution mencadangkan usul untuk menggantung Takiyuddin daripada menghadiri sidang Dewan Rakyat selama enam bulan.
Usul itu dikemukakan susulan kenyataan beliau yang dianggap mengelirukan, tidak berasas dan menyentuh isu keselamatan negara tanpa bukti. Usul tersebut telah dimuatkan dalam Aturan Urusan Mesyuarat (AUM) Dewan Rakyat, seperti yang disiarkan di laman web Parlimen.
Berdasarkan maklumat dalam AUM, ucapan Takiyuddin bukan sahaja mengaitkan kejadian di Masjid Rusila dengan institusi penguatkuasaan tetapi turut mengaitkannya dengan Peristiwa Memali dan serangan terhadap tempat ibadat, sekaligus memberi gambaran seolah-olah wujud tindakan terancang untuk menakut-nakutkan rakyat.
Hubungan antara dakwaan Takiyuddin dan tragedi Memali menjadikan isu ini lebih berat daripada sekadar kenyataan politik biasa. Ia membuka ruang fitnah terhadap Maritim Malaysia, menjejaskan reputasi Masjid Rusila dan menghidupkan sentimen trauma sejarah tanpa asas yang jelas. Lebih membimbangkan, ia menormalisasikan naratif bahawa agensi keselamatan negara bertindak sewenang-wenangnya di institusi agama, sedangkan itu tidak pernah berlaku.
Implikasi terhadap Parlimen juga sangat besar. Dewan Rakyat ialah medan perbahasan berasaskan fakta dan integriti. Dakwaan tanpa bukti melibatkan keselamatan negara adalah pelanggaran serius kerana ia menjejaskan kepercayaan awam terhadap institusi legislatif. Ia menunjukkan bagaimana imuniti Parlimen boleh disalahgunakan untuk menyebarkan naratif politik tanpa tanggungjawab, sekaligus merosakkan standard etika seorang wakil rakyat.
Dalam konteks inilah cadangan pergantungan selama enam bulan muncul sebagai tindakan yang wajar. Ia bukan hukuman politik tetapi mekanisme mempertahankan maruah Parlimen dan menegaskan bahawa kebebasan berucap datang bersama tanggungjawab.
Namun, apabila solat hajat dilancarkan untuk memobilisasi simpati terhadap Takiyuddin, isu ini bertukar menjadi drama politik yang memanfaatkan sentimen agama. Ibadah suci itu kini diposisikan sebagai alat menangkis tindakan disiplin yang sepatutnya dinilai berdasarkan fakta dan bukti. Naratif kononnya Takiyuddin dizalimi tidak mampu mengubah realiti bahawa dakwaan yang dibuatnya gagal dibuktikan.
Solat hajat tidak salah tetapi menggunakannya bagi mengabsahkan kenyataan yang tidak berasas menimbulkan persoalan tentang keikhlasan dan integriti politik. Dalam demokrasi yang sihat, kesalahan perlu diperbetulkan, bukan dilindungi dengan ritual untuk memancing simpati.
Kes ini mengingatkan semua bahawa fitnah di Parlimen tetap fitnah, walaupun dibalut retorik agama. Parlimen wajib kekal sebagai institusi yang tegas berasaskan kebenaran, bukan pentas untuk mencipta persepsi. Dan dalam isu Takiyuddin, masalahnya bukan kezaliman tetapi kegagalan menunaikan tanggungjawab sebagai seorang wakil rakyat yang harus berkata benar.
